Ο βελονισμός χρησιμοποιήθηκε στην αρχαιότητα για να ισχυροποιήσει και να εξισορροπήσει τις σωματικές και ψυχικές αρετές των πολεμιστών και των ιερών χορευτών. Στις ώρες ανάπαυσης ή στα διαλείμματα των ασκήσεων, οι κινέζοι ιατροί βάζουν βελόνες σε ειδικά σημεία βελονισμού που ξεκουράζουν τον αθλητή και αυξάνουν τις αθλητικές ικανότητες του. Πιστεύουν ακράδαντα ότι επιδρά στη δύναμη, στην ελαστικότητα των μυών, στη πρόληψη και τη θεραπεία των τραυματισμών, στη συγκινησιακή και ψυχοσωματική ισορροπία του αθλητή. Στις χώρες της Άπω Ανατολής ειδικά ιατρικά κέντρα παρέχουν ιατρικές υπηρεσίες σε αθλητές, βέβαιοι ότι βελονισμός σε ειδικά σημεία, ανάλογα με το άθλημα και τις απαιτήσεις του αθλητή, ισχυροποιεί τις λειτουργίες του σώματος και αποκαθιστά την εσωτερική αρμονία και ισορροπία του. Στη Ολυμπιάδα του Πεκίνου (2008) το ιατρείο βελονισμού στο Ολυμπιακό Χωριό ήταν ανοικτό 24 ώρες το 24ωρο και προσέφερε θεραπείες βελονισμού δωρεάν σε όλους τους συμμετέχοντες αθλητές, προπονητές και βοηθούς. Στη Γυμναστική Ακαδημία του Πεκίνου (Beijing sports University) το 70% των αθλητικών κακώσεων αντιμετωπίζονται και με βελονισμό. Χρησιμοποιούν δηλαδή ένα συνδυασμό σύγχρονων θεραπευτικών μέσων και παραδοσιακών τεχνικών βελονισμού, με συγκεκριμένους στόχους για κάθε άθλημα, κάθε αθλητή, κάθε κάκωση. Αλλά και στη Δύση η αντίληψη αλλάζει. Το 1999, ο Stacey και οι συνεργάτες του υπέβαλε ερώτημα στα ποδοσφαιρικά σωματεία της Αγγλίας που συμμετέχουν στη Football League για τη χρήση βελονισμού. Από τα 20 clubs απάντησαν τα 13 (το 65%). Από αυτά τα 7 (54%) χρησιμοποιούσαν βελονισμό για την αποκατάσταση και για τη βελτίωση των επιδόσεων των αθλητών. Έρευνα σε ιατρικές βάσεις δεδομένων (όπως AMED, MEDLINE και ARCBASE) με ειδικές λέξεις – κλειδιά σχετικές με τον αθλητισμός και τον βελονισμό μας δίνει 44 άρθρα σχετικά με αποκατάσταση αθλητικών κακώσεων με βελονισμό και 10 άρθρα για τη χρήση του βελονισμού σε προγράμματα ενδυνάμωσης, προπονητικής, μείωση κόπωσης και ενίσχυση απόδοσης του αθλητή. Αναφέρεται η χρήση του βελονισμού στα πιο κάτω σύνδρομα των αθλητών: •Σύνδρομο προσαγωγών (femoral adductors syndrome) •Κακώσεις ποδοκνημικής (ankle sprains) •Tραυματισμοί μαλακών μορίων (soft-tissue adhesions) •Άλγος πελματιαίας απονεύρωσης (plantar fasciitis pain) •Ενθεσοπάθειες, κακώσεις καθεκτικών επιγονατίδος, (patella tendon terminal disease) •Κακώσεις και τραυματισμοί ωμικoύ πετάλου (rotator cuff tendinitis) •Σύνδρομο επιγονατιδομηριαίας πρόσκρουσης (patellofemoral pain syndrome) •Θλάσεις ισχιοκνημιαίων (δικεφάλου, ημιτενοντώδη, ημιϋμενώδη) •Περιοστίτιδα κάτω 1/3 κνήμης (tibial stress syndrome – shin splints) •Επικονδυλίτιδα, υπερπροπόνηση, κόπωση Γίνεται επίσης ιδιαίτερη αναφορά σε: •Σύνδρομο υπερπροπόνησης •Τριάδα της γυναίκας αθλήτριας (διατροφικές διαταραχές, διαταραχές έμμηνης ρύσης, μείωση της οστικής πυκνότητας) •DOMS (delayed onset of muscular soreness) •Μείωση των παρενεργειών της ακινητοποίησης σε οστά και μυς •Ψυχική τόνωση •Ευεξία •Κόπωση Ενας σημαντικός παράγοντας στους αθλητές είναι η άμεσή κάκωση. Αθλητική κάκωση είναι ο τραυματισμός μιας περιοχής του σώματος από αίτια που συνδέονται με την αθλητική δραστηριότητα (άμεση επάφη) και αφορά στο μυοσκελετικό σύστημα (μύες, τένοντες, σύνδεσμοι, αρθρώσεις, οστά). Οι κακώσεις ταξινομούνται ανάλογα με τη φύση του τραυματισμού ή την αιτιολογία τους σε: •τραυματικές (οξείες), οι οποίες συμβαίνουν αιφνίδια και σχετίζονται με άμεσο (εξωγενές) ή έμμεσο (ενδογενές) αίτιο (κάταγμα, εξάρθρημα, υπεξάρθρημα, διάστρεμμα, θλάση, συμπίεση νεύρου) και •σύνδρομα υπέρχρησης (χρόνιες), από επαναλαμβανόμενη καταπόνηση όπως τριβή (τένοντας, ορογόνος θύλακας), τάση (μυς, τένοντας, οστούν, αρθρικός χόνδρος) ή ισχαιμία (μυς) (Apley1993, Hutson 1996).